تلخ همچون چای سرد

از نوشته‌های بدون فکر یهویی

دنبال توجه کسی دویدن! دنبال توجه کسی دویدن! آخ تی‌تی که این دنبال توجه کسی دویدن مبتذل‌ترین و خسته‌کننده‌ترین و به هیچ‌جا نرسیده‌ترین کار دنیاست. ندو تی‌تی. بیا زیر همین درخت بنشینیم و با صدای باد آرام بگیریم.

تی‌تی عزیزم! در این ساعت از شب دارم به این فکر می‌کنم که من هم مثل فروغ معتقدم «فقط دوست داشتن حفظم می‌کند اما فایده‌اش چیست؟».
فکر نکنم فایده‌ای داشته باشد. باید به دنبال چیزی بزرگتر و فانی ناپذیر بگردم. اما باز هم به در بزرگ دوست داشتن برمی‌خورم. دری که به رویم بسته است.

کسانی را که دوست داریم، بااستعدادترین‌ند در ریدن به اعصابمان! اما تی‌تی عزیز این را یادت نرود که ما هم در برابر این افراد، خنگ‌ترینیم در کنترل اعصابمان!

از نوشته‌های بدون فکر:

تی‌تی عزیز بهترین و در عین حال گه‌ترین خصلت آدمها این است که نمی‌گذارند دوست داشته شوند. خودشان را در معرض دوست داشته شدن نمی‌گذارند و اگر هم بگذارند سریع پاهایشان را داخل شکمشان جمع می‌کنند. بعد یک تابلو بزرگ قرمز رنگ دستشان می‌گیرند تا به تو هشدار دهند: ازین جلوتر نه!
و بعدتر سرشان را روی همان پاهای جمع شده‌شان می‌گذارند و بابت تنهایی‌شان اشک می‌ریزند.

[از نوشته‌های بدون فکر]
به یاد وبلاگ‌نویسی قدیم؛ روزانه نوشت: